
T3 / E 2 PARALIMPICOS GIPUZKOA PARALINPIKOAK 3h6h62
Descripción de T3 / E 2 PARALIMPICOS GIPUZKOA PARALINPIKOAK 6f113
Los deportistas guipuzcoanos brillaron en los Juegos Paralímpicos de París 2024. Cinco atletas Iñigo Llopis, Ander Cepas, Fernando Mitxelena, Amagoia Arrieta y Nahia Zudaire. Destacando especialmente Iñigo Llopis (Natación) y Ander Cepas (Tenis mesa), quienes sumaron medallas para Euskadi. En este capítulo entrevistamos al nadador Iñigo Llopis y al deportista veterano en Tiro Olímpico, Fernando Mitxelena, que nos cuentan su experiencia olímpica y el camino recorrido hasta llegar a la élite del deporte de competición. Gipuzkoako kirolariak bikain aritu ziren 2024ko Parisko Paralinpiar Jokoetan. Bost atleta: Iñigo Llopis, Ander Cepas, Fernando Mitxelena, Amagoia Arrieta eta Nahia Zudaire. Iñigo Llopis (Igeriketa) eta Ander Cepas (Mahai tenisa) nabarmendu behar dira, Euskadirako dominak lortu baitzituzten. Atal honetan, Iñigo Llopis igerilaria eta Fernando Mitxelena Tiro Olinpikoko kirolari beteranoa elkarrizketatuko ditugu, euren esperientzia olinpikoa eta kirol olinpikoaren elitera iritsi arte egindako hibilbidea kontatuz. g6512
Este contenido se genera a partir de la locución del audio por lo que puede contener errores.
El deporte no te va a decir que es una forma de vida, pero casi una forma de socializar, de encontrar sentido a lo que haces y el motivo que te da día a día para levantarte y poder hacer algo.
Desde chiqui, cuando empecé a nadar, tenía en el equipo a la figura de Richard Oribe.
Entonces, él, con todos los Juegos Paralímpicos a los que ha ido, todas las medallas que tiene y todos los récords que ha batido, al final siempre ha sido referencia para nosotros.
Cuando gané mi primer campeonato de España, dije, igual esto se me da bien.
Y ahí es donde entró la fundación de Galaxia Valley, con el programa de tecnificación.
El deporte siempre me ha ayudado a poder, aunque yo tuviese una discapacidad, jugar con los amigos, tener un equipo, tener unos objetivos juntos, me ha ayudado a encontrar un hueco.
Yo creo que es una herramienta muy importante, no solo a nivel de salud, sino también a nivel social.
Nos da muchísimas herramientas y yo creo que el deporte solo nos puede traer cosas buenas.
Bienvenido, bienvenido al podcast de la Fundación EGALAX ZAVALIC.
Desverdintas un arena hocha, activa tú.
Activa la voz de la diversidad.
Es algo que llevamos haciendo desde el primer episodio de este podcast y que es nuestra seña de identidad, poner el foco en la inclusión plena de las personas con discapacidad a través de las historias.
Y dentro de esas historias, muchas veces, que esto es algo muy de la Fundación EGALAX ZAVALIC, nos encontramos con que la gasolina que hace funcionar el motor es el deporte, es la activación y resulta que en Gipuzkoa podemos sacar pecho.
Y de esto saben mucho nuestros invitados de hoy, los deportistas paralímpicos Iñigo Llopis y Fernando Michelena, con los que queremos hacer un repaso a su itinerario deportivo y a su paso por las Paralimpiadas de París 2024.
Iñigo Llopis, nadador de Unostiarra, hola, ¿qué tal? Hola, ¿qué tal? Y Fernando Michelena, tirador paralímpico.
Ya has invitado VIP del podcast porque nos ha visitado ya unas cuantas veces.
Muy buenas, Fernando.
Bueno, enseguida nos metemos en el mundo del deporte paralímpico, pero antes vamos a poner a quien nos escucha en situación y empezamos contigo, Iñigo.
Cuéntanos cómo acabas siendo nadador, si a ti lo de ser futbolista ya casi te venía de serie, ¿no? Sí, bueno, yo nací con una discapacidad ya desde nacimiento, tanto en el brazo derecho como en la pierna derecha.
Y bueno, a mí siempre desde chiqui me ha gustado el fútbol, encima mi aita sigue trabajando en el mundo del fútbol, entonces lo he tenido en casa, así que es lo que más me gustaba jugar con los amigos, pero bueno, un día de portero, pues una mala caída, cayó un compañero, bueno, dos, encima de mi rodilla afectada y bueno, tuve que pasar por quirófano, luego empecé a nadar a modo de rehabilitación.
Mi idea era una vez ya me recuperase volver a jugar al fútbol, pero bueno, yo al final la piscina es lo mejor, lo que mejor te puede venir para el cuerpo, para todas esas rehabilitaciones.
Y nada, probé un campeonato de Ripuzkoa, me gustó, siempre desde chiqui he sido muy competitivo en lo que tocase, entonces bueno, le cogí el gusto y fui poco a poco mejorando hasta poder llegar a ir a unos Juegos Paralímpicos.
Bueno, que al principio no te gustaba nada, he leído por ahí, ¿no? Gustar me gustaba, lo que pasa que claro, pues al final, de chiqui en la Icastola, pues siempre con los amigos, pues lo que quieres es jugar con los amigos y jugar al fútbol, pero nadar desde pequeño, antes de la lesión y de las operaciones y demás, siempre había ido a los cursillos y siempre me había gustado nadar.
Hablabas de ser competitivo, Fernando, en tu caso recuérdanos cómo se te metió el gusanillo del tiro olímpico y si también tiene algo que ver la competitividad en todo esto, si es como una condición sine qua non para que se dé esto de ser deportista de élite.
No, lo mío fue un poco casualidad, a mí siempre me ha gustado hacer no deportes, sino cosas, yo siempre he estado haciendo cosas y nunca he sabido estar quieto.
Antes de hacer el tiro olímpico yo esquiaba, lo que pasa que como tengo una enfermedad degenerativa que es distrofia muscular, pues ya se me volvió un poco complicado, más que nada, el desplazarme a ir a esquiar, tal, no sé qué, y dije, pues tengo que buscar algún otro deporte o alguna otra actividad que me guste y que pueda practicar.
Y yo siempre he sido muy bueno disparando en yugoldo, siempre ganaba todos los bichos y todos los peluches y tal, y dije, pues voy a probar el tiro olímpico que había para personas con discapacidad y empecé poco a poco.
Comentarios de T3 / E 2 PARALIMPICOS GIPUZKOA PARALINPIKOAK 184d4p